Chata Noxxisa

Chata, którą Noxxis uznaję za swój dom, jest bardzo spokojnym miejscem. Sprawia wrażenie lekko zaniedbanego, jednak właściciel doskonale zdaję sobie sprawę z ułożenia wszystkich niezbędnych przedmiotów. Wchodząc do niej, czuć silną, jednak nieodrzucającą woń ziół.

Chwilę to trwało, ale w końcu dotarli do chaty Noxa. Druid odłożył topór przy wejściu i zaprosił ich do środka. Sam poszedł na tyły budynku by przenieść trochę suszonego mięsa i trochę stwardniałego, lecz nadal zjadliwego chleba. Po powrocie do budynku podał im pokarm bez słowa i odszedł by sprawdzić zioła, które suszył od paru dni.

Vilhelmine nie odezwała się już ani słowem kiedy druid zaczął prowadzić ich w gęstwinę. Przy Wernhardzie czuła się bezpieczna, tak jakby jego potężna sylwetka była jej tarczą i lekarstwem na zło tego świata. Najchętniej trzymałaby się go do końca swoich dni, ale wiedziała, że nie będzie jej to dane. Wiking był miły jedynie dlatego, że uwolnili go z więzienia, a potem się nim zaopiekowali. Pewnie porzuci ją w jakiejś wiosce, albo zostawi nawet u tego druida. Sam wyruszy odnaleźć swoim kompanów i odpłynie do krainy o której tak wiele opowiadał... Odprowadziła płochym spojrzeniem Wernharda, który wylazł na zewnątrz za potrzebą. Spuściła wzrok na drewnianą miskę z prawie nietkniętym jedzeniem. Od nerwów jej żołądek boleśnie się skurczył. Podziobała trochę i odstawiła naczynie wstając. Niepewnie poszła tam, gdzie przebywał druid.
- Bardzo dziękuję Panu za ofiarowaną pomoc. - odezwała się cicho, epatując nieśmiałością. - Tam w lesie... czy nie powinniśmy zapewnić im pochówku? Zrozumiem, jeżeli będziesz chciał Panie wydać mnie w ręce kata. - pochyliła pokornie głowę - Proszę jednak oszczędzić wikinga Wernharda i .... Jamesa.

- Nie masz za co dziękować moja droga. Obowiązkiem dobrego człowieka jest zaopiekowaniem się tymi w potrzebie. Co do bandytów? Natura się nimi zajmie, nie martw się. - powiedział i zamyślił się na chwilę. Spojrzał w sufit Kat? A kim ja jestem? Człowiekiem króla? Czy rady, nic z tego. Jestem wolnym druidem... - Nie martw się o kata. Nie jestem człowiekiem żadnego z królów. Na ziemiach niczyich przeważnie samemu egzekwujemy sprawiedliwość. I ja nie widzę żadnej przewiny po twojej stronie. Broniłaś się. I oni, gdyby Cię dopadli zrobili by to samo tobie. Nie martw się tym, co zrobiłaś. Żadne z was nie zostanie wydanie nikomu. Nie widzę w was winy. - powiedział na początku lekko zamyślonym głosem. W połowie zdania spojrzał dziewczynie w oczy i głos mu mocno stwardniał, jednak mimo wszystko był zaskakująco miękki i miły.

Słowa druida jej nie uspokoiły, wręcz przeciwnie. Była wyraźnie strapiona czymś co domagało się odpowiedzi. Przystąpiła z nogi na nogę zastanawiając się jak zgrabnie ująć w słowa to co ją nurtowało.
- Będę ci wdzięczna Panie do końca swych dni. Jednak czy ci... bandyci nie powrócą po śmierci jako złe duchy? Nie wybaczyłabym sobie gdyby zaczęły nękać to domostwo. W Thetford wieszano strugane dzwoneczki, które miały odstraszać zło. Jeśli chcesz Panie to postaram się o takie dlatego miejsca. - powiedziała z żarliwym szacunkiem jaki żywiła do Noxxisa. Widać jednak było, że chciała poruszyć jeszcze jedną kwestię ale brakowało jej odwagi. Wiedziała, że pozbawienie kogoś życie jest złe. Czy powinna sama sobie wyznaczyć karę? Była czarownicą, a może to wszystko jej się przewidziało?

- Nie bój się o te domostwo, żadna zła siła, czy nieprzyjaciel nie ma tu przystępu, o to już zostało zadbane przez mojego poprzednika... - powiedział cicho wzdychając. Ukuło go delikatnie uczucie tęsknoty, za praktycznie jedyną mu bliską osobą. - Jednak, jeżeli to Cię uspokoi, możesz postarać się o te dzwoneczki, będę zaszczycony - powiedział, lekki kiwając głową. Przyglądał się jej potem chwilę, zastanawiając się. - Wyglądasz, jakby coś Cię niepokoiło. Powiedz o co chodzi, może będę w stanie jakkolwiek pomóc.

To był szalony dzień. Znów był sam. Zupełnie sam, bo Wilhelmine nie chciała z nim ruszyć. Wyrwała mu się a on nie mógł nic na to poradzić. A to szczerze była dla niego tragedia. W końcu lubił tą dziewczynę i to bardzo. A sam wiedział, iż szans nie ma z tymi zbójami dlatego musieli uciekać. Przecież sam młodzieniec zdawał sobie sprawę, że nie ma dość wprawy aby machać dobrze mieczem. I ma go jedynie po to by w ostateczności się bronić.
Wędrował tak na prawdę wiele godzin w poszukiwaniu Wilhelmine kiedy to już wykończony natknął się na chatkę. Uśmiechnął się i od razu w miarę dziarskim krokiem ruszył do niej. Stał przed nią i usłyszał głos swojej przyjaciółki. Od razu uśmiechnięty chciał otworzyć drzwi... Ale jedynie je uchylił obserwując to co się dzieje w środku. Poniekąd troszkę się obawiał iż oni mają mu to za złe.

Wodziła za nim wzrokiem jak uczeń za swoim mistrzem. Czuła, że druid jest właściwą osobą która udzieli odpowiedzi na dręczące ją pytanie. Mimo uwielbienia Wernharda to nie chciała się przed nim otwierać w ten sposób. Może przestałby ją lubić? Kiedyś pochwalił ją za niewinność i taką duchową czystość, a przecież po dzisiejszym dniu została zbrukana bo jej ręce splamiły się krwią. Musiała tyle spraw poukładać sobie w głowie...
- Ja... Tam w lesie krzak ożył i pochłonął jednego z nich, ale ten drugi miał w ręce patyk... Wymachiwał nim grożąc, a potem nagle z mojej ręki wyskoczyła błyskawica... Nie potrafię tego opisać, ale to działo się tak szybko...

Noxxis westchnął cicho i spojrzał w oczy dziewczyny. Najwyraźniej nie miała zielonego pojęcia o magii, a jest czarodziejką... Jak tu to jej opisać, powiedzieć by nie straciła całego sensu swojego żywota? Druid milczał chwilę, jakby zbierając się w sobie i w końcu zaczął mówić - Widzisz moja droga... We wszystkim co żyje, we wszystkich istotach i roślinach jest pewna siła. Lecz w niektórych, zwłaszcza w tym lesie, jest ona silniejsza. Wśród ludzi ta siła także występuje. Nazywamy ją magią. Pozwala ona nam manipulować wieloma rzeczami, zmieniać świat, na lepsze lub gorsze. - przerwał na chwilę, wyjął różdżkę i celując w kawałek chleba na stole powiedział "Accio", przyciągając go do swojej dłoni. - Ten las.. Nie bez powodu ludzie boją się go. Jest w nim wiele magicznych, mitycznych istot, które jak nie wiesz jak się z nimi obchodzić mogą być groźne. Ja.. ja jestem strażnikiem i obrońcą tego lasu. Zżyty z istotami i roślinami stąd, wiem jak tu istnieć i dbać o nie. - przerwał w tym momencie i spojrzał na dziewczynę, oczekując reakcji.