Vesna - prezentacja uczeń

Vesna nigdy nie poznała swojej matki, która zmarła przy jej narodzinach. Dziewczyną od początku zajmowała się i wychowywała ją jej babka. Odkąd pamięta jej domem, jest dom w lesie. Jednak pomimo tego, że żyła i wciąż żyje w lesie, nie wyrosła na dzikuskę. Mylne jest pojęcie o tym, że skoro nie ma częstej styczności z ludźmi z miast jest nieobyta w świecie. Jej babka stara Grace od początku dbała o to aby jej wnuczka, uczyła się tego co tylko mogła, co było dostępne. Tak więc już jako małe dziecko Vesna przemierzała wraz z opiekunką tereny leśne itp w poszukiwaniu ziół, roślin ucząc się wielu przydatnych rzeczy. Słuchając opowieści, które miały za zadanie uczenie jej łatwiej przyswajała wiedzę. Do dziś pamięta chwile, gdy po całym dniu zbierania ziół siadywała przy kominku susząc rośliny, czytając ich nazwy z ksiąg , przepisując je na fragmenty ( lub całe kartki ) pergaminu. Wiele osób mogłoby rzec, że Grace nie uczyła swej potomkini przydatnych umiejętności typu flirt czy też spiskowanie. Jednak według starej kobiety wiedza, którą podarowałe swej wnuczce jest znacznie cenniejsza niż to o czym oni mówią. Uczyła ją poznawania świata, uczyła patrzeć na niego i samemu wysnuwać wnioski. To ona sprawiła, że obecnie młoda kobieta nie została zepsuta przez otaczający ją świat. Pozostała delikatną, niewinną osobą, która nie potrafiłaby nikogo zranić z własnej woli. Stara się być miła dla innych, jest pojętną uczennicą, zdolną, mądrą. I wbrew pozorom nie ciągnie ją do świata, który znajduje się poza granicami lasu. Owszem bywa z babką w miastach i miasteczkach. Jednak nie mogłaby tam zamieszkać na stałe. Nie teraz, może kiedyś. Nie mogłaby zostawić swej ukochanej babci, ma tylko ją. Jej matka zmarła przy narodzinach, tak jak ojciec o , którym jej mówiono, że zginął przed jej narodzinami. Lecz prawda jest dużo bardziej bolesna. Można by rzecz, że żyje beztrosko, bez problemów, bez trosk i zmartwień. Tylko niekiedy pogrąża się w rozmyślaniach, rozmyśla nad tym czy jest normalną zwykłą dziewczyną. O swych rozterkach rozmawia tylko z babcią, której jako pierwszej powiedziała o tym co się dzieje. O tym, że czasami widzi coś co ma miejsce potem. To babcia zakazała jej mówić o tym komukolwiek, to ona uspokaja swą wnuczkę, mówiąc że wszystko będzie dobrze i nie pozwoli jej skrzywdzić.