Helga Hufflepuff

Thetford, East Anglia, osada wikingów, 4 dzień pory letniej. Tuż przed samym świtem na świat przychodzi pierwsze długo wyczekiwane damskie potomstwo Haraldura, ówczesnego jarla osady, oraz Bjork, walecznej shieldmaiden, która dumnie powiła przed kilkoma laty dwóch zdrowych, silnych synów - Sigvarda i Uve. Ze względu na politykę Haraldura, która stawiała na pozytywne i pokojowe kontakty z resztą religijnej Anglii, niemowlę zostało od razu po narodzinach ochrzczone. Miało to pokazać, że osada pokornie stosuje się do wyznaczonego im prawa oraz zasad pobytu na ziemiach angielskich. Bjork, dziękując bogom za zesłanie jej córki, nazwała ją Helga, co znaczyło w skandynawskim języku "święta". Ku szczęściu Haraldura i Bjork 3 lata po Heldze pojawiła się jeszcze jedna córka, która miała zamknąć potok "królewskiego" potomstwa - Ellisef.

Dzieciństwo Helgi było w głównej mierze sielankowe. Zabawy na łonie natury, głowa i ciało niezaprzątnięte uczuciem głodu, zimna bądź niedostatku. Będąc jedną z potomków jarla miała zapewnione wszelakie luksusy, których większość osadników była pozbawiona. Jako starsza i już bardziej świadoma otaczającej ją biedy, zaczęła ukradkiem dzielić się świeżymi pajdami chleba z dziećmi służących. Stare podziurawione koce, które w jej komnatach były zastępowane przez nowe, wyprawione skóry zwierząt, oddawała marznącym zimą pastuchom i rybakom. Dzięki tak prostym gestom zyskała sympatię osadników, którzy między innymi przez jej pryzmat pozytywnie spoglądali na Haraldura jako jarla i popierali jego rządy.

W wieku zaledwie 4 lat odkryła swój niecodzienny talent do magii. Szczęśliwie magia była w społeczeństwie wikingów postrzegana jako dar zesłany od samego boga, więc pozycja małej Helgi momentalnie wzrosła, a Haraldur odczytywał to jako bezpośredni znak od Odyna, który najwyraźniej aprobował jego postępowania. Pyzata Helga zaś zaczęła wymyślać coraz nowsze formy rozrywki na łonie natury. Miała zwyczaj przesiadywania za chatą z kawałkiem gorącego jeszcze mufina i obserwowała jak dzięki sile jej umysłu kwiaty szybciej pęczniały, rzeki zmieniały kierunek, a ptaki na zawołanie ćwierkały jej ulubione melodie. Kwestią czasu było aż flora i fauna zaczęły przykuwać jej specjalną uwagę. Hodowała rośliny o niespotykanych nazwach, śledziła ich cykle, przerabiała na eliksiry, maści i napary o rozmaitych właściwościach. Niestety nie wszystkim w smak były talent i pasja Helgi. Bjork, która całe życie marzyła, że pierwsza córka pójdzie w jej ślady i stanie się wojowniczką, co było tradycją w jej linii, zmuszała nastoletnią Helgę do ciężkich i wyczerpujących fizycznie treningów walki wręcz i z bronią. To dzięki matce Helga nauczyła się samoobrony oraz przy okazji zgubiła dziecięce fałdki nabierające coraz większych kształtów przez nadmierne zamiłowanie do jedzenia.  Mimo wszystko nie potrafiła odkryć w sobie zapału do walki fizycznej z drugą osobą. O wiele bardziej interesowała ją produkcja leczniczych eliksirów i wszelakich pochodnych z hodowanych przez nią roślin. Szybko stała się nieoficjalnym lokalnym znachorem. Jej młody wiek nie powodował braku zaufania przychodzących do niej chorych. Dzięki wysokiej pozycji w społeczeństwie nikt nie zabraniał jej kształcić się jako uzdrowicielka, mimo że według Bjork było to wysoce niestosowne. W wieku 15 lat leczyła poważnie rannych wojowników, którzy szczęśliwie uchodzili z życiem pod jej troskliwą opieką.
Ponad 2 lata później wzięła udział w Turnieju czarodziejów. Jej celem nie było wybicie się i znalezienie sponsora, jedynie sprawdzenie swoich umiejętności i skonfrontowaniem się z innymi, którzy dzielili jej dar. To właśnie tam poznała trójkę czarodziejów, którzy mieli stać się stałym punktem w jej życiu - Rowenę Ravenclaw, Godryka Gryffindora oraz Salazara Slytherina.

Mniej więcej w tym samym czasie poznała jeszcze jedną osobę, która silnie wpłynęła na jej świat, mianowicie Thorbjorna - 5 lat od niej starszego wojownika; silnego, zahartowanego i odważnego, niestety porównywalnie biednego i zdecydowanie nienadającego się na męża dla córki jarla. Jednak w Heldze od dzieciństwa kiełkowało nieśmiało ziarno buntu, które objawiało swoje istnienie w sytuacjach, na których młodej dziewczynie niezwykle zależało. O potajemnym ślubie wiedziała listownie tylko Rowena, przynajmniej przez pierwsze kilka miesięcy. Szał Haraldura był nie do opisania, gdy tajemnica się wydała. W amoku skazał Thorbjorna na bolesną śmieć przez rozerwanie końmi.
Mimo że wyrok ostatecznie nie doszedł do skutku, gdy wyszło na jaw, że Helga nosi w sobie kilkumiesięczny płód, było to zapoczątkowanie serii tragicznych wydarzeń w życiu nadal młodej czarodziejki. Pierwszym niewyobrażalnym ciosem była strata dziecka w połogu trwającym kilkanaście godzin. Wycieńczona i ledwo żywa Helga nawet nie zobaczyła swojego martwego noworodka, które od razu zostało zawinięte w szmaty i oddane do spalenia. Depresja, która ją pochłonęła pogłębiała się z każdym mijającym dniem. Nie znajdowała radości w rzeczach, które kiedyś przynosiły jej szczęście. Na domiar złego, kilka miesięcy po tragicznym porodzie zaginęła jedyna osoba przynosząca jej pocieszenie - Thorbjorn. Po kilku miesiącach mężczyzna został uznany za zmarłego, a Helga stała się wdową. Szok po stracie męża strząsnął z niej szok po stracie dziecka. Wielką pomocą w tym czasie była Rowena, która wspierała przyszłą Założycielkę i postawiła ją na nogi.
Kilka lat później zaczęła kiełkować idea założenia Hogwartu. Wraz z Roweną chodziła do Najwyższej Rady Czrodziejów żebrać o pieniądze umożliwiające sfinansowanie projektu. To właśnie na jednej z tych wypraw poznała kolejnego mężczyznę, którego po krótkim okresie znajomości poślubiła i przyjęła jego nazwisko Hufflepuff. Od tego czasu jej życie ponownie zaczęło toczyć się pozytywnie, a praca nad Hogwartem pochłania większość jej myśli.