Wieża Astronomiczna

Wieczorne spacery ostatnimi czasy stały się integralną częścią dnia Damaris. I chociaż zdawała sobie sprawę z faktu, iż nie wypadało jej udawać się na samotne wędrówki korytarzami zamku, nie mogła oprzeć się tej ciszy, która witała ją codziennie, jak dobrego, starego znajomego. Tego tak bardzo brakowało jej w każdej chwili spędzonej w Pokoju Wspólnym Ravenclawu, gdy zazwyczaj pośród gwaru rozmów, zapisywała kolejne stronice pergaminu, nie mogąc się skupić i nie odnajdując przyjemności z nauki. Potrzebowała ciszy i spokoju. Pragnęła uwolnić umysł od zgiełku i doczesnych problemów. Była niczym nierozwinięty pąk róży, który z powodu braku promieni słonecznych nie może ukazać się światu w swojej pełnej krasie. W ogóle była niczym taki nierozwinięty pąk – ułomna, niedoskonała, ze skazą, nikomu niepotrzebna. Szukała więc ukojenia w bezgłosie. Zaś dziś pragnęła odszukać go w zaciszu wieży astronomicznej, wśród gwiazd, chłodu i przepychu nocy. Bo noc obfitowała w bogactwa, których nikt nie potrafił docenić, których nikt nie zauważał. Jej rówieśnicy byli ślepi na piękno ukryte w szczegółach, a ona ubolewała nad tym faktem.
Gdy jednak znalazła się na wieży, zamarła. Oczom Canswell ukazała się bowiem tak dobrze znana ogółowi braci uczniowskiej sylwetka Ślizgona.
- Panicz Slytherin – Damaris dygnęła, skłaniając głowę w wyrazie najwyższego szacunku, w żadnym razie nie udawanego, wszak jakże by mogła żywić uraz do jakiegokolwiek członka należącego do rodziny któregoś z założycieli. I chociaż niektórzy z nich wydawali jej się zbyt zadufani w sobie, zbyt pragnący władzy, po prostu „zbyt”, nie ośmieliłaby się nawet źle o nich pomyśleć. Tak bardzo przysłużyli się magicznemu społeczeństwu, tyle wycierpieli, że to nie byłoby właściwe.
Nie wiedziała, jak się zachować, była pewna, że będzie tu sama, niczym palec. Nie wypadało jej odejść bez słowa, lecz i przebywanie w towarzystwie Willema mogło okazać się nieodpowiednie. Był mężczyzną, a ona była tu sama. To się nie godziło, by przebywała w tej chwili w jego towarzystwie. Przygryzła wargę, wpatrując się w niego ogromnymi, przestraszonymi oczyma. – Czy mam się oddalić? – zapytała z nadzieją, że usłyszy twierdzącą odpowiedzieć. Obawiała się go. Wzbudzał w niej niczym nieuzasadniony strach i zasiewał w sercu tysiące wątpliwości.
Splotła dłonie, przykładając je do piersi, jakby chciała w ten sposób chociaż odrobinę się ogrzać. Cała zaś wręcz wrzała od buzujących w niej emocji. Z niemałym napięciem oczekiwała jego odpowiedzi.

I kłębowisko Diabelskich Sideł może okazać się interesujące, jeżeli wiedzieć się będzie, jak odpowiednio do nich podejść i czym się zająć, by zaspokoić swą ciekawość i chęć poznania nowej przygody. We wszystkim bowiem zawsze ukryte jest jakieś drugie dno, podtekst, niecodzienność i tajemnica. Niech zatem Willem będzie tym, za co sam się uważa – lisem, wężem, Diabelskimi Sidłami, a nawet samym diabłem, jeżeli tego by chciał. Jej nie robiłoby to żadnej różnicy, tak czy inaczej dostrzegałabym w nim niebezpieczeństwo. Siłę, potęgę i strach, jego własny strach.
Ależ oczywiście, że i Krukoni potrafili w salonie Ravenclawu spowodować tak ogromny chaos, iż niektórzy czuliby się znacznie lepiej, będąc z dala od tego miejsca. Wszak nauka to poważna sprawa, wymagająca burzliwych dysput, przekrzykiwania się, a także, dla urozmaicenia i lepszego zapamiętania materiału, zabawy – niejednokrotnie tak głośnej i męczącej tych spokojniejszych uczniów, że aż nieprzyjemnej i gorszącej. Damaris wiedziała więcej na temat życia braci uczniowskiej, niż można było się po niej spodziewać. Wiedziała także, że pełnego spokoju zaznać może tylko w miejscu niekoniecznie uczęszczanym, a takim na pewno była wieża astronomiczna. Nikt o zdrowych zmysłach nie wszedłby po schodach tak wysoko, jedynie by podziwiać roztaczające się wokół widoki, od tego służyły okna w niższych częściach zamku, skąd równie dobrze było wszystko widać.
Historia zazwyczaj lubi płatać figle tym, którzy się ich nie spodziewają. Któż jeszcze kilkadziesiąt lat temu pomyślałby, że między mugolami, a czarodziejami doszłoby do rozlewu krwi i jawnej wrogości? Co rozważniejsi przeczuwali nadejście jakiejś tragedii, może nawet doskonale zdawali sobie sprawę z takiego obrotu zdarzeń, aczkolwiek dla większości społeczeństwa to było nie do pomyślenia. Ale stało się i teraz każdy musi żyć ze świadomością, iż tylko czas może pokazać, jak wszystko dalej się potoczy.
Nim zdołała cofnąć rękę, on już uchwycił ją w swoją dłoń i złożył na jej wierzchu pocałunek, sprawiając, że Krukonka spąsowiała i, zawstydzona, spuściła wzrok. Nigdy nie pozwalała się dotykać mężczyźnie, nawet, jeżeli tego wymagała uprzejmość i kultura, wolała uchodzić za cnotkę. Wszak wielu już wróżyło jej li jedynie miejsce w zakonie niźli u boku mężczyzny, zaś ona, utwierdzana przez tak liczne grono, sama powoli zaczynała wierzyć, że pisany jest jej taki właśnie los.
Propozycja młodego Slytherina zbiła ją z tropu, nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nie wiedziała, jak się zachować. Chociaż była pilną uczennicą, w tym momencie wszelkie nauki pobrane na zajęciach etykiety zdawały się, jedna za drugą, opuszczać umysł Damaris, jakby robiąc jej na złość. Czuła się zagubiona i winna. I wiedziała, że nie uniknie konsekwencji swojego lekkomyślnego i egoistycznego zachowania.
- Ja… Ja nie chciałabym sprawiać paniczowi kłopotu – powiedziała na bezdechu, obawiając się podnieść wzrok na Ślizgona.
Bycie kulturalnym zawsze wiele kosztowało wszystkich. Niekiedy o wiele prościej byłoby zachowywać się, niczym pospolici chłopi, ponieważ do niektórych można przemówić wyłącznie w rynsztokowym języku.