Bjorn Bloody Axe - dorosły

Dwadzieścia osiem wiosen temu kwilenie moje rozległo się po raz pierwszy. Ojciec mój dumien był z potomka jakiego ,,bogowie” powierzyli mu pod opiekę.  Matka ma dziękowała istotom boskim.  Gdyby tylko mogli wiedzieć, jak wielki błąd popełniają los swój powierzając istotom nadludzkim. I choć niejednokrotnie tłumaczyć im to próbowałem, oni nadal trwać w ciemnocie niewiedzy postanowili.  Na to nic poradzić żem nie mógł, wszak bywają przypadki gdy wiara wygrywa z rozumem.

Magiczne umiejętności towarzyszą mi odkąd tylko pamiętam. Początkowe wybuchy moje niemalże zawsze kończyły się niekontrolowanym lotem wszelakich przedmiotów domowego użytku. Przyuczony przez wynajętego przez ojca mego czarodzieja okiełznałem sztukę władania mocami magicznymi. Różdżka ma służy mi niemalże jak trzecia dłoń moja. Choć w bojach honorowych wciąż cenię bardziej siłę rąk własnych niźli zaklęcia. Walczę jak równym z równym. Miecz na miecz. Dłoń na dłoń. Różdżka na różdżkę. By kolejne moje zwycięstwo sprawiedliwe było.

Znaki na niebie przepowiedziały, że onego dnia stanę się dostojnym i szanowanym jarlem. O ironio, znaki, których przepowiednię można by tak łatwo podważyć. Jeden mój krok poczyniony niewłaściwą ścieżką, jedna zatruta strzała, cios w pojedynku i nie jarlem bym się stał, lecz trupem.

Ojciec mój dbał jednak o mą edukację i umiejętności w sztukach walecznych. Choć surowszego człowieka trudno doświadczyć na terenie całego królestwa, ja jeden z wychowania jego wyniosłem korzyści. Jego poświęcenie i mój pot wylany na treningach uczyniły ze mnie mężczyznę godnego nazywać się synem Uthera. Jednego dnia czcić mnie będą wszyscy, a miecza mego obawiać się będą ludzie bardziej niźli gniewu bogów. Ja poprowadzę ich w boju. Ja, Bjorn. Ja Bloody Axe. Ja, zwycięzca. Tak zwykli o mnie mówić Ci, którzy stanęli ze mną do walki. I tak też zwykłem nazywać siebie ja. Bowiem nie widzę sensu w fałszywej skromności. Swego imienia trzeba być dumnym, a zdobyty w walce przydomek rozgłaszać. Niech wiedzą moi wrogowie z kim zadzierają. Niech mają świadomość, że wyzywając mnie do walki poniosą niechybnie klęskę. Ah, gdyby wiedział to poprzedni jarl East Anglii. Miecz mój przebił serce jego, a dusza jego uleciała w zaświaty. Bogowie, którzy istniejecie w umysłach ciemnoty, chrońcie go.

Powiadają, że serce me jako głaz, a dusza w kamiennej otoczce zamknięta. Kobiety, które wciąż nie dają mi spokoju. Panny, które zabiegają o me względy rozpaczają, gdy po pozornie upojnej nocy pozostają same.  Białogłowe pokazują mi swe dzieci. Siedem niewiast i tyleż samo bękartów mających roztopić kryształ serca mego. Zmiótłbym ich jednym gestem. Jednym tchnieniem mocy magicznej. Lecz honor nie pozwala osobie mojej rękoczynem damie krzywdy sprawić. I choć tak wiele dziewek pragnie życie w mym towarzystwie spędzić, żadnej z nich to dane nie będzie. Kobieta mojej osobie przeznaczona nie z miłości ma zostać mi przypisana, lecz połączyć nas mają dobre względy królestwa mego.

Ja dbać lud swój muszę. Choć fałszywe pogłoski na mój temat krążą wśród części pospólstwa jakobym miał podstępem nie walką uczciwą władzę objąć, ja sprawiedliwość ponad wszystko cenię sobie. Za cnotę tę oraz w obronie godności i honoru gotów jestem życie me poświęcić. I jako przykładny jarl, jeśli przyjdzie ludu bronić ja w pierwszym rzędzie do boju stanę. Bo choć rządy me surowe, braci i sióstr mych nie oddam we wroga ręce. Każdemu złoczyńcy sam karę wymierzę nie czekają na ,,boski gniew”, a litości mieć nie będę. Posypią się baty, ręce i głowy, a na zwłokach niewdzięcznych wyrośnie nowe, mocniejsze społeczeństwo. I nikt nie podważy autorytetu mego zarzucając mi niewielką ilość przeżytych dotychczas wiosen. Czas, by East Anglią władał czarodziej. By przeszła w panowanie najpotężniejszego wśród wikingów. Oto rządy przejmuje Bjorn Bloody Axe. Oto lata rozkwitu królestwa.