Emma

Ciężko jednoznacznie stwierdzić jaka krew płynie w żyłach Emmy. Z całą pewnością wiadomo, że jej matką jest Genofefa z Essex, prosta kobieta z ludu, której rodzina z dziada pradziada zajmowała się uprawą roli. Jeśli chodzi zaś o ojca nic nie jest pewne. Według samej Genofefy Emmę spłodził pan Blancbord, wysoko urodzony rycerz. Mężczyzna jednak nie uznawał bękarciej córki i nigdy się nie przyznał, że łączyło go coś z niżej urodzoną kobietą. Biologicznym ojcem Emmy nie był też na pewno mąż Genofefy, który poznał małżonkę dopiero po narodzinach najstarszego dziecka kobiety i z którą spłodził dwoje synów - Roberta i Wiliama. Tak więc Emma stała się bękartem bez ojca, błędem młodości, który nigdy nie powinien się wydarzyć.
Wychowywana była bardzo szorstko i surowo. Nie było podczas jej dorastania miejsca na miłość, którą otrzymywała wyłącznie od braci, gdy rodzice z faktu jej niejasnej i wstydliwej genealogii nie byli w stanie obdarzyć dziewczę pewnym i mocnym uczuciem. Wpajano jej umiejętności, które miały być dla niej przydatne w przyszłości - gotowanie, zajmowanie się domem, opieka nad dziećmi. Wszystko po to, by kiedyś, po swoim zamążpójściu, sama umiała zadbać o rodzinę.
Losy jej potoczyły się trochę inaczej niż można by się spodziewać. Jako dorastająca nastolatka wyprowadziła się z rodzinnego domu i znalazła zamieszkanie w posiadłości u państwa Gordonów. Oczywiście nie była tam gościem - stała się jedną ze służek, dbającą o czystość i porządek na zamku. Emma była wtedy zbyt młoda, by pojąć, skąd ta przeprowadzka i zmiana, która w gruncie rzeczy była zmianą na lepsze - koniec z martwieniem się o ilość plonów, o wielkość dziesięciny, o pogodę, o to, jak rodzina przetrwa. Praca u Gordonów oznaczała pewność wyżywienia, bezpieczeństwo, pewnych dach nad głową. Mogła tylko się domyślać, czy miała szczęście, czy też może jej prawdziwy ojciec maczał w tym palce.
Czas mijał, a ona wciąż miała szczęście pracować na zamku. Niewiele się zmieniało - wciąż była bękarcią córką z niskiego stanu, bez żadnego majątku, bez interesantów po jej dłoń. Zawsze miała wrażenie, że jest kimś wyjątkowym z powodu dziwnych zdarzeń, jakie w zwyczaju miały się dziać wokół niej. A to coś się poruszało samo przez się, a to udało wywołać jej się malutki ogień z niczego, a to jakiś przedmiot zmieniał pod wpływem jej dotyku kolor. Mimo tych zdarzeń powoli zaczynała przyzwyczajać się myślami, że nie czeka jej w życiu już nic niezwykłego i służba na zamku to wszystko, na co może liczyć po przyszłości.

Podoba mi karta, udało Ci się ująć najważniejsze rzeczy.
Nie zapomnij wylosować ekwipunku: LINK. W przypadku problemu z losowaniem, pisz na pw.